Yolculukların en zor yanı geride bıraktığımız biri yahut birilerinin olmasıdır. Eğer ardınızda biri yahut birileri kalmışsa giden için iki katı zordur yola çıkmak. Yola çıkmak o zaman kabuk değiştirip bir vedaya dönüşür. Yol daha da uzar, zaman daha da ağır akmaya başlar. Hatıraların hafızada değilse de kalpte yer ettiğini görür insan ve “keşke biraz daha” ile başlayıp “-ebilseydik” ile biten cümleler dökülür dudaklardan.  Ne acı ki yaşananlar bir daha hiçbir sinemada veya te

Halk içinde bir aynayım. Herkes bakar, bir an görür.  Niyazi Mısri Bir yoluculuk hatırlıyorum; konfor alanından çok fazla uzaklaşmadan yeni yerleri keşfedebilmek istediğim. Güzel kokular almanın, güneşi en güzel haliyle en yakından görebilmenin hevesiyle gecenin karanlığında çıkılan bir yolculuk. İçinde hiçbir ihtiyaç molası barındırmamalı ve tam gaz gidilmeli, sonunda navigasyondan gelecek “hedefinize ulaştınız” sesini beklemenin heyecanıyla.  Biliyorum dostum, adımlarımızı

Bugün erken uyandım. Günlerdir ne uyku giriyor gözümüze sayende ne de gözyaşımız diniyor. Gerçekten gittiğinin haberini aldığımda hissettiğim şeyin tarifi yok. Salak gibi oldum. Arabayı sanayiye götürdüm, bakım yaptırdım seni son kez uğurlamaya İstanbul’a gelebilmek için… Sonra doktora gittim Cansu. Vücudumda küçük küçük bir sürü şey çıktı. Kaşıntı, kaşıntı, kaşıntı… Eve geldim yine ağladım. Şimdiye kadar çok yolculuk yaptım, kavuşmalar için defalarca kez çıktım yola. Veda e

Ne kadar çok çocukluk anıları biriktirirseniz kardır. Benim çocukluk anılarımın hepsi Hasköy’ün bir gecekondu mahallesiyle dolu. Otobüsten inip eve yürürken içinize çektiğinizde genzinizi yakan soba dumanının o zaman verdiği rahatsızlığı şimdi yüzümde tebessümle hatırlıyor olmak ne de kıymetli bir bilseniz. O yıllara dair anılarımın büyük bölümü de anneannemden oluşmakta. Babam zaten hiç olmadı hayatımızda. Annem de memur olup tayini çıkınca ben ananemle ve dedemle büyüdüm.